Twee jongens? Dat zullen twee kopietjes van papa zijn, dacht ik. Maar wat blijkt?
Je hebt echt geen dochter nodig om een kindje te hebben dat op zijn mama lijkt.


Het is altijd leuk om tijdens je zwangerschap na te denken over hoe je kleintje eruit zal zien. Stiekem hopen we allemaal wel om stukjes van jezelf bij je kinderen terug te zien. Als het even kan, enkel je goede eigenschappen, natuurlijk.

Toen we in 2014 zwanger werden en te horen kregen dat het een jongetje zou zijn, wist ik meteen dat hij op zijn papa zou lijken. Ik hoopte het ook zo erg voor hem.
Wanneer Levi eenmaal in mijn armen lag, zag je heel snel dat hij als twee druppels water op zijn papa lijkt. Als kleine baby en peutertje waren het vooral de uiterlijke kenmerken die in het oog sprongen. Nu hij wat ouder is, komen ook heel wat karaktertrekken terug die ik in Kevin herken.
Ze hebben allebei hun beweging nodig, kunnen niet stilzitten, zingen enorm graag, hebben veel liefde en aandacht nodig en gaan helemaal in overdrive als ze moe zijn. Ik weet nu al dat het ook super hard tussen ons kan gaan botsen als hij in de puberteit terecht komt.

Toen Lewis vorig jaar geboren werd dacht ik echt een kopietje van zijn broer op de wereld gezet te hebben. Na enkele dagen kwamen de verschillen wel naar boven.
Leggen we de babyfoto's van beide knulletjes naast elkaar, dan zie je veel verschillen. Ze lijken wel op elkaar in de verschillende maniertjes die ze hebben. De vorm van hun mondje als ze lachen, hun gezichtje met een tutje in de mond, de klank van hun stemmetjes en lachjes, bijvoorbeeld.
Als ik foto's van mezelf als baby naast die van Lewis leg, dan zie ik veel meer van mezelf terug dan van Kevin.
Ook mijn moeder zegt regelmatig dat ze heel wat déjà-vu's ervaart. We wonen tijdelijk bij haar in terwijl we ons huis renoveren en daardoor ziet ze de jongens elke dag.
Het is wel leuk om dan van haar te horen dat er heel veel gelijkenissen zijn. Zowel in maniertjes als in grilletjes. Ook als ik in interactie ben met Lewis, dan denk ik bij sommige gezichtsuitdrukkingen en houdingen automatisch aan babyfoto's van mezelf.

Het kan super fijn zijn, maar het kan ook zo veel problemen geven later. Ik bots vaak met mijn man en ik bots ook vaak met Levi. Misschien zelfs vaker. Dat is niet evident. Maar ik ben ook een heel koppig iemand, net zoals mijn papa dat is. Dus ik houd mijn hart al vast voor Lewis. Als dat ook zo'n koppig ezeltje blijkt te zijn, dan zullen wij het ook nog lastig krijgen met zijn tweetjes.