Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, hoopten zowel mijn man als ik op een dochter. Je weet wel, zo’n koningswens, van elk één. Alles in mij zei me ook dat het gelukt was. Ik praatte tegen de baby in de overtuiging dat ik het tegen ons kleine meisje had. Maar toen kwam de uitslag van de NIPT en bleek het weer een jongetje te zijn.

Veel mensen dromen ervan. Eentje van elk. Een jongen voor papa om mee te ravotten, een meisje voor mama om op te tutten. Wij hadden pech. Zo voelde het initieel toch aan. Na het telefoontje van de gynaecoloog met de onthulling van het geslacht heb ik toch even gehuild. Enerzijds omdat ik het gevoel had dat ik bedrogen was door mijn eigen lichaam [heel mijn lichaam schreeuwde dat het een meisje was], anderzijds omdat ik dus nooit een dochter zou krijgen. 
Loïs zou ze geheten hebben, maar het is dus een Lewis geworden. Het verschil zit hem in een kleine klank, maar dus ook in heel wat andere aspecten. Dacht ik.
Want terwijl ik erover nadacht waarom ik het zo jammer vond, kon ik maar weinig redenen bedenken waarom ik graag een dochter wou.
Ja, het aankleden, het optutten en de moeder-dochterbabbels als ze wat ouder wordt, maar buiten dat, wist ik het niet precies.
In het begin heb ik wel met een vreemde gedachte gespeeld. Half september heb ik een vroeg miskraam gehad op 5 weken zwangerschap. Een vruchtje dat zo klein was dat je nog geen kloppend hartje kon bespeuren op de echografie, maar toch was ik in mijn hoofd al zo zwanger als maar zijn kon.
Ik heb dus vaak gedacht… misschien was dat Loïs wel. Wie zal het zeggen?
Maar dat zou dus wel betekenen dat Lewis er nooit geweest zou zijn. Hoe gek is dat? Ik kan me niet voorstellen dat dat mannetje een ander kindje zou zijn. Dat hij er niet zou zijn. Dat is een heel vreemd gevoel en weegt harder door van het al dan niet verliezen van een meisje.


Wanneer ze zo klein zijn, maakt het geslacht niet zo veel uit. Jongens of meisjes, ze hebben je allemaal nodig, ze liggen allemaal hetzelfde lekker warm in je arm, drinken hetzelfde pap, huilen allemaal om een vuile pamper. Ja, die leuke kleertjes die ik niet kan kopen, daar verkijk ik me nog wel eens aan, maar een jongensmama zijn is eigenlijk echt leuk.
Want wees nou eerlijk… we weten allemaal dat mannen verzot zijn op hun mama. Toch?