27 maart is het zover. Dan is ons kleine mannetje even lang bij ons als dat hij in mijn buik heeft gezeten. Een klassieke mijlpaal die eigenlijk geen mijlpaal is, maar waar alle mama's graag een mijlpaal van maken. Want zo zijn we nu eenmaal.

Toen de geboortedatum van onze kleine vriend naderde, wilde ik toch nog een aantal foto's met een dikke buik die ik eens niet zelf had gemaakt met mijn telefoon. Geen selfie in de spiegel dus. Gelukkig heeft een van mijn beste vriendinnen een vriend met een goede, professionele camera. Dus trokken wij naar de Kalmthoutse Heide.
Het was heet in juni. Ik was nog tot 18 juni blijven werken en had het nog tot 26 juni gedaan als ik niet moest stoppen van mijn directeur. Fysiek was alles in orde. Enkel de hitte begon zwaar te wegen.
Ik had vocht in mijn voeten. Die zwollen helemaal op. Ik kon enkel slippers verdragen.
Slapen ging nog goed. Ik moest niet opstaan om naar het toilet te gaan en ook Lewis hield zich heel rustig tijdens de nachten.
Overdag schopte hij heel hard. Zo hard dat ik wel eens een kramp kreeg.
Verder had ik eigenlijk enkel last van maagzuur en heb ik een heerlijke zwangerschap gehad. Ondanks de warmte, even aangenaam als de eerste keer.

De gynaecoloog had me uitgerekend voor 3 juli, ikzelf had mijn datum vastgelegd op 26 juni. Het heeft dus nog een dagje langer geduurd.
Na een snikhete zomerdag en een nacht die voorbij was voor ze begon, kwam het op gang. Ik kreeg om half 2 's nachts een eerste wee.
Bij mijn eerst bevalling panikeerde ik en konden we niet snel genoeg in het ziekenhuis zijn. Deze keer wist ik dat het nog wel eventjes kon duren, dus namen we de tijd om beiden nog te douchen. Ik deed nog mijn haar en mijn make-up en toen mijn mama eenmaal was gearriveerd om op de oudste te babysitten, konden we rustig vertrekken. Er was geen kat op de baan, dus wij waren de rust zelve, toen we rond drie uur toekwamen op de spoedafdeling.
Bij mijn eerste bevalling brak mijn water niet vanzelf, maar heb ik zelf druk gezet om mijn vliezen over te persen. Nadien heb ik nog halfuurtje moeten persen en was Levi er bijna even snel als hij gemaakt was.
Lewis was een hard werkertje, dat heel graag naar buiten wou, maar ook hier waren mijn vliezen niet vanzelf gebroken. Ik kreeg ze zelf ook niet over. Dus werden ze geprikt. Ik werd gewaarschuwd voor de druk die ik zou voelen, omdat hij zijn weg naar buiten heel snel zou verder zetten.
Dat was niet overdreven. Hij schoot letterlijk omlaag. Het was pijnlijk, maar ik was er snel vanaf. 20 minuten persen en ons mannetje was er. Mijn twee bevallingen duurden samen 7 uur.
Ik ben een gelukzak.

Nu is Lewis 9 maanden oud. Ik had onlangs een check-up met hem bij Kind & Gezin.
- Met zijn 8,590 kg en 72,5 cm is hij ongeveer even groot en zwaar als Levi op 12 maanden.
- Hij kan rollen naar alle kanten, zit stevig zonder steun, kruipt als een kleine paracommando het hele huis rond, maar nog niet op handen en knieën.
- Sinds iets meer dan een week staat Lewis met steun. Hij duwde zich voor het eerst op aan een plastic speelgoedbak en stond enkele seconden rechtop. Ondertussen wil hij zich overal aan optrekken, het liefst van al aan mijn benen als ik naast hem ga zitten.
- Lewis heeft twee tandjes, onderaan.
- Hij stopt alles in zijn mond, behalve fruitpap. Daar heeft hij nog steeds geen zin in.
Groentepap gaat vlot, maar hij heeft veel pap nodig om zijn verdere honger te compenseren.
- Er komen veel 'aa'-klankjes uit zijn mond en het lijkt erop dat hij 3 keer bewust 'papa' heeft herhaald.
- Hij heeft verlatingsangst. Zo huilen dat hij kan...
- Overdag begint Lewis wat meer dutjes te doen. Zo'n drie uur overdag, twee dutjes bij elkaar genomen.
- 's Nachts slaapt Lewis heel goed. Meestal meteen na zijn pap om 19u, tot de laatste om 23u en dan slaapt hij door tot een uur of 7 's ochtends.

Over het algemeen is Lewis een heerlijk gemakkelijk kereltje. Hij kan goed aangeven wat hij wil en is altijd vrolijk. Ik prijs mezelf gelukkig met dit ventje. Zijn broer is heel lastig tegenwoordig, dus ben ik blij dat ik weinig werk heb met dit mannetje.